Rozdział 9

9 Oczami Eddiego

Po 15 minutach byliśmy już w szpitalu. Patricie zabrali na jakieś badania. Nie mam zielonego pojęcia, co się dzieje. Po dwóch godzinach lekarz wyszedł.

E:I co z nią? -zapytałem  cały w nerwach

L:Nie mam dobrych wieści.

E:Powie pan o co chodzi?

L:Ktoś dorzucił  jej  czegoś do napoju-powiedział

E:Co? Ale jak? Wyjdzie z tego?

L:Tak

E:Mogę do niej wejść? -zapytałem

L:Tak, tylko nie za długo.

E:Dobrze, dziękuję-uśmiechnąłem się smutno.

L:Proszę się nie martwić. Wszystko będzie dobrze.-zapewnił mnie

Wszedłem do sali, w której leżała Patricia. Wyglądała bardzo niewinnie, leżąc w łóżku.

E:Cześć

P:Co ty tu robisz? -zapytała

E: Przyjechałem z tobą -powiedziałem-Jak się czujesz?

P:Dobrze-odpowiedziała, ale nie brzmiało to zbyt przekonująco

E:Powiesz mi, czy pamiętasz, co się stało?

P:Tańczylam z tobą, a potem….-nie dokończyła, tylko zaczęła płakać. Nie wierzyłem, że kiedykolwiek zobaczę, jak Patricia płacze. Od razu ją przytuliłem.

E:Nie płacz, proszę.

Tuliłem ją przez parę minut. Nie mogła się uspokoić. Wycierałem jej mokre od łez policzki. Wreszcie się uspokoiła.

P:Przepraszam

E:Nie masz za co przepraszać.

Dalej siedziała we mnie wtulona, z głową na moim ramieniu.

P:Boję się-powiedziała i w jej oczach znowu pojawiły się łzy.

Nic nie odpowiedziałem, tylko przytuliłem ja mocniej. Nie protestowała, tylko uśmiechnęła się do mnie.

E:Nie bój się, jestem tu-nie wiem, skąd znalazłem tyle odwagi, żeby powiedzieć jej takie słowa. Dla mnie to już był wyczyn. Zwłaszcza, że nie wiedziałem, co ona do mnie czuje.

P:Możesz mnie nie puszczać? -zapytała, a ja  nie mogłem uwierzyć.

E:Jeśli właśnie tego chcesz-odpowiedziałem, nie powiem, ja właśnie tego chciałem. Móc jej nie puszczać. Znowu zaczęła płakać. Pozwoliłem jej na to. Gładziłem  ją po włosach. Odwróciła twarz w moją stronę. Od razu zrozumiałem, o co jej chodzi. Pocałowałem ją delikatnie w usta. Uśmiechnęła się.

Mam nadzieję, że się podoba :D