Rozdział 15

15 Oczami Patrici

<dwa dni później>

Nareszcie mogłam wrócić do domu. Do swojego łóżka i przyjaciół. Eddie pomagał pakować mi moje rzeczy.

E:To już wszystko?

P:Wydaje mi się, że tak.-podszedł do mnie, położył ręce na biodrach i przytulił.

Od momentu, kiedy zaczął mnie całować dwa dni temu w szpitalu, zaczęłam mu bardziej ufać. Wiedziałam, że nie chce mi zrobić krzywdy.

E:Gotowa do drogi? -zapytał z uśmiechem

P:Oczywiście, że tak. Czekałam na ten moment kilka dni.

E:Więc chodźmy.

Gdy wyszliśmy ze szpitala, czekała na nas taksówka, która miała nas zawieść do domu.  Eddie usiadł ze mną na tylnym siedzeniu i cały czas mnie obejmował. Położyłam głowę na jego ramieniu. Po 15 minutach  wysieliśmy z samochodu i ruszyliśmy w kierunku domu. Gdy weszliśmy do salonu rozległy się okrzyki:

W:Niespodzianka!!!!!

P:Wiedziałeś o tym? -zapytałam Eddiego

E:Amber mi mówiła, ale powiedziałem, że to zły pomysł. Gniewasz się?

P:Nie

Wszyscy po kolei zaczęli mnie tulić i wypytywać, jak się czuję. Eddie gdzieś zniknął i poczułam się zagubiona. W końcu ktoś dosypał mi coś do picia, a ja dalej nie wiedziałam kto to. usiedliśmy do stołu, zjedliśmy parę przekąsek i wszyscy poszliśmy się bawić. Nawet mnie dziewczyny wyciągnęły do tańca. Wszyscy chłopacy gdzieś się ulotnili. Nagle Amber domyśliła się o co chodzi.

A:Przecież dzisiaj jest 14 luty!!!!!!

M:Spokojnie Amber, jest dopiero 12.00. masz jeszcze całe popołudnie. –powiedziała Mara

Po 10 minutach wszyscy chłopacy do nas dołączyli. Potańczyliśmy chwilę i zapytałam Eddiego:

P:Może pójdziemy do pokoju? Jakoś te dwie godziny tańców mnie wykończyły.

E:To co ty powiesz, jak będziesz musiała przetańczyć całą noc na naszym ślubie. I jeszcze poprawiny. -żartował Eddie

P:O jakim ty ślubie mówisz? -byłam zdezorientowana

E:Tak tylko żartowałem, ale mam nadzieję, że jeśli dalej będziesz mnie kochać, to kiedyś za mnie wyjdziesz.-mówił na poważnie

P:Też mam taką nadzieję-powiedziałam prawdę

Pozwolił mi chwilę odpocząć przez godzinę, a potem cały dzień aż do kolacji nie było nas w domu.  Zapewniał mi tyle rozrywek, ile to było tylko możliwe. Po zjedzeniu kolacji zabrał mnie do swojego pokoju.  nie mogłam uwierzyć własnym oczom.

I jak?