Rozdział 47

47 Oczami Eddiego

(następny dzień)

Zszedłem na śniadanie razem z Fabianem. Byli tam wszyscy, oprócz Patrici.

E:Gdzie jest Patricia?- zapytałem Joy

Jo: Nie spała u Ciebie?

E:Nie- zacząłem się martwić- Czy widział ktoś Patricie?

W:Nie

Jo: Pójdę zobaczyć w pokoju- powiedziała Joy i poszła.

Po kilku minutach wróciła. Nie miała za ciekawej miny. Wiedziałem już, że coś jest nie tak.

Jo: Nie ma jej i jej rzeczy też- powiedziała

E:Uciekła?- zapytałem, nie mogąc w to uwierzyć.

N:Raczej wątpię. Może ktoś ją porwał?- powiedziała Nina

F: I jej rzeczy też? To raczej niemożliwe.

M:Zadzwońmy na policję- Mara jak zawsze o wszystkim myślała.

J:To dobry pomysł. Może ją znajdą- powiedział Jerome

Mara zadzwoniła na policję. Powiedzieli, że zawiadomią wszystkie patrole i jak będą coś wiedzieli, to zadzwonią.

N:Musimy iść do szkoły- powiedziała Nina

Cały dzień nie mogłem się skupić. Myślałem tylko o tym, dlaczego Patricia uciekła i czy nic jej nie jest. Moja bezsilność mnie przerażała. Po szkole od razu poszedłem do pokoju. Po 15 minutach przyszedł Fabian.

F: Nie martw się o nią. Na pewno wszystko będzie dobrze. Ona jest silna.

E:Może jednak nie, skoro uciekła- powiedziałem- Wiesz, co jest najgorsze?

F: Nie mam pojęcia.

E:To, że jeszcze wczoraj była bezpieczna w moich ramionach.

F: Jeszcze nie raz będziesz mógł ją trzymać w swoich ramionach- zapewnił mnie Fabian. Ja nie byłem tego tak do końca pewny.

(dwa dni później)

Minęły już dwa dni i dalej nic nie wiadomo. Patrici dalej nie ma, a ja poważnie wariuję. Nagle zadzwonił mój telefon. Był to policjant.

Pol: Pan Miller?

E:Tak

Pol: Znaleźliśmy Patricie Williamson.

E: Naprawdę?- nie mogłem w to uwierzyć.

Pol: Tak.

E:Mogę do niej przyjechać?- zapytałem. Bardzo chciałem już ją zobaczyć.

Pol: Oczywiście- odpowiedział

E:Dziękuję. Do widzenia.- powiedziałem i rozłączyłem się. Pobiegłem do salonu z kurtką w ręce.

A:A Tobie co?- zapytała blondynka

E:Policja znalazła Patricie. Jadę tam.

Po 30 minutach byłem już na komendzie. Kiedy zobaczyłem Patricie kamień spadł mi z serca. Podbiegłem do niej i przytuliłem ją.

E:Już dobrze. Jedziemy do domu.- zwróciłem się do policjanta- Mogę ją zabrać do domu?

Pol: Bardzo proszę. Tylko niech skontaktuje się pan z jakimś psychologiem, bo jej stan psychiczny jest nie za ciekawy.

E:Jasne. Dziękuję- powiedziałem i wyszliśmy. Całą drogę powrotną trzymałem ją w ramionach. Uspokoiło mnie to, tylko jedna rzecz nie dawała mi spokoju. Dlaczego Patricia uciekła?